شهدا شرمنده ایم

شهدا واقعا شرمنده ایم غلت کردیم نمیزاریم که اینجور آدما این کار هارو بکنن

قربونت برم قهر نکن ما رو هم با خودت ببر ناراحت نشو آدمای با معرفت هنوز هستن نمیزاریم خونتون هدر بره

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

حاج عباس! حالا وقتش رسید!

یادت که نرفته؟ حتما یادت هست، حتما. هر وقت می دیدی ام، با همان ته لبخند قشنگت، که مثل تیر قناسه می نشست وسط قلب آدم، و سرت پایین با تبسمی دائمی از پشت چشم های ریز شده ات می گفتی: «پس حاج حسن کی وقت انتشارش می رسه؟ هنوز وقتش نرسیده؟ و من بودم که با خجالت می گفتم:

«حاج عباس درست سر ده سال کدش می شکنه، ده سال». و این ده سال را نمی دانم چه کسی در دهانم می گذاشت، خودم؟ خدا؟ نمی دانم و تو می خندیدی و همان طور سر به زیر و با حیا، زیر لب می گفتی: «ببینیم و تعریف کنیم» و می رفتی.
خاطرات تفحص پاسگاه زید را می گفتی، فروردین و اردیبهشت سال 1380، عملیات جست وجوی پیکرهای شهدا در سرزمین شلمچه در کنارت بودم از روز اول و حالا درست از آن روزها ده سال و دو ماه می گذرد. پنجشنبه 30 تیر 1390 ساعت 12 شب است که پیامک روی صفحه تلفن همراهم را می خوانم: درست خواندم یا نه!؟ «عباس عاصمی و... عصر امروز، به دست عوامل گروهک تروریستی پژاک، در منطقه سردشت به شهادت رسیدند» تلفن می زنم. یک بار، چند بار، خبر درست است، پایم سست می شود، می ریزم. می شکنم، قلبم به درد می آید و به حرف: «عباس، حقت همین بود، مزدت را گرفتی، دیدی گفتم؟ ده سال شد حالا، قول داده بودم، حالا وقتش رسید درست ده سال و دو ماه». این را چه کسی بر زبانم آورد؟ باز هم نمی دانم. فقط می دانم این را در دلم گفتم، آن هم به تو.
حالا پر کشیده ای. چقدر بالا رفته ای؟ نمی دانم. فقط هنوز که هنوز است، لبخندت را می بینم عین همان روزها که سرت را می انداختی پایین، مثل یک آدم خجالتی و سرشار از شرم و حیا و آرام آرام حرف هایت و تک تک جمله ها و واژه هایت، با رنگ و عطر تبسم هایت روبه روی آدم قرار می گرفت.
یادت هست، اسمت را گذاشته بودند «پیشکسوت تفحص قم» و خودت می گفتی: «نه بابا. ما بیل و کلنگ و عمله ایم.» نقطه های صفر مرزی را، خاکریزها را، همه محورهای زیر خاک و رمل رفته را، مثل کف دست بلد بودی. پاهایت آشنا شده بودند با همه سنگرها و محورها. مقر تفحص را یادت هست؟ 26 فروردین 1380، همان روز اول ورودم به اطاق فرماندهی مقر دعوتم کردی. مدارکم را که دیدی، برگ مأموریتم را روبه رویم گذاشتی و شروع کردی به گفتن تذکرات، آن قدر جدی و آرام و خلاصه و ساده که ترس وجودم را گرفت. «شاید نتوانم؟» و تو آرام امید دادی و من تازه می فهمیدم: «فضل الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما درجات منه و مغفره و رحمه»(95 و 96 نساء) یعنی چه؟
تو روز و شبت را گذاشته بودی برای یافتن پیکر شهدا و همسر و تنها فرزندت یعنی روح الله را در شهر تنها گذاشته بودی، نه آنکه دوستشان نداشتی؛ داشتی، از همه آدم های رمانتیکی نسل آهن و سیمان امروز هم بیشتر، اما دنبال چیزی بودی که من با همه سلول هایم، در کنار تو درکش کردم. «و لهدیناهم صراطا مستقیما و من یطع الله و الرسول فاولئک مع الذین انعم الله علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین و حسن اولئک رفیقا»(68 و 69 نساء) و اصلا صراط مستقیمی جز مسیر پیامبران و راستگویان و شهدا و نیکوکاران مگر هست؟ و چه زیبا تو و دوستانت در آن قرار داشتید؛ رفیقانی بهتر از همه عالم.
یادت هست آب گرفتگی زیبای اطراف مقر را، پای نقطه صفر مرز شلمچه، با آن دو قبه سبز خروجی مرز و کانال پر از موانع زنگ زده باقی مانده از جنگ، یادت هست صبح ها چقدر صدای مرغان سفید دریایی، چرت شیرین بعد از نماز صبح همه را پاره می کرد و آفتاب که کمی قد می کشید، شلاق گرمایش روی صورت خط می انداخت و می خواست پوست صورت را بکند.
یادت هست حاج محمود گودرزی به شوخی می گفت: «در شلمچه، شب با پتو می لرزی، وسط روز زیر کولر هم می پزی، عصر طوفان خاک کورت می کند» و تو می خندیدی و می گفتی: «همین سختی هاش شیرینش کرده».
یادت هست گفتم: «حاج عباس، اینجا پر از مین و تله است، چرا مینکوب نمیارن؟» جدی شدی و شاید تو دلت بهم خندیدی و گفتی: «اگه همه امکانات پیشرفته عالم هم بسیج بشه، ما باز هم باید توی این کار با سختی و تلفات و زحمات، شهیدا رو پیدا کنیم، سختی کار لازمه اصلی کار ماست تا اخلاص یادمون نره. تو نمی دونی وقتی بچه ها براشون وسط میدون مین اتفاقی می ا فته. به جای ناراحتی همون جا میفتن به سجده شکر، واسه این که با تمام وجود به این کار اعتقاد دارند و از سختی نمی ترسن» و من قرآن می خوانم، برای خودم تا مثل شما شوم در این میدان مین پرخطر روزگار: «فاضرب لهم طریقا فی البحر یبسا لاتخاف درکا ولا تخشی»(77 طه)
انگار نه انگار توی دل خطر هستی، توی این همه سختی، کمبود آب سالم، گرمای طاقت فرسا، دوری از خانه و خانواده، مگس های سمج، خرپشه هایی که مثل مته دلر گوشت تن را سوراخ می کردند، بی خوابی و از همه جان سوزتر تمسخر و طعنه های بعضی ها. یادت هست گفتم: بعضی ها می خندند به شما و می گویند: «این استخوان پاره ها را می آورید توی شهر چه کار؟» و انگار که به ناموس تو چیزی گفته باشند، همه وجودت ذوب شده بود در دوستان شهیدت، ذوب ذوب، فکر و ذکرت، خواب و خوراکت، تفریحت، شادی ات، همه آرزویت پیدا کردن یک شهید بود. می دانستی. نه اشتباه گفتم، فقط نمی دانستی، می دیدی. با چشم دلت می دیدی هر شهیدی مثل یک پرچم، مثل یک ستاره، مثل یک منور راه را روشن می کند، می دیدی شهید ذکر دائم خدایی می شود و چقدر قشنگ دائم الذکر بود لبانت به این ذکر زنده الهی و هیچ چیزی دلت را غافل نمی کرد از این ذکر. یادت هست توی چادری که 15 شهید را گذاشته بودیم روی تخت و حجله زیبایی را محمدآقا زیارتی برایشان ساخته بود رو به روی ماکت جایگاه امام در جماران و بعد از نمازها وقتی سلام زیارت عاشورا را می شنفتی، شانه هایت می لرزید و های های اشک می ریختی یادت هست. اگر یادت رفته، من خوب یادم هست، قشنگ روی دلم حک شده: نماز شب، بعدش مناجات مسجد کوفه، بعدش نماز جماعت صبح، بعدش زیارت عاشورا، تازه وقت چانه گرفتن خمیر می رسید و نان پختن و بعدش صبحانه و بعدش حرکت به سمت محور، عصر که خسته می آمدیم اول سلام به شهدا و باز نماز جماعت و حتی قبل خواب سوره واقعه پیش شهدا، لحظه لحظه اش ذکر آنها بود بر لبانت و من باز قرآن می خواندم: «رجال لاتلهیهم تجاره ولابیع عن ذکر الله و اقام الصلاه و ایتاء الزکاه یخافون یوما تتقلب فیه القلوب و الابصار»(37 نور) شده بودیم عین اصحاب کهف، بیابونی و مجنون و حیرون. یادت هست 12 پرچم در رقص مقر را که زیرشان بچه ها را توجیه می کردی. روزهای آخر رفتنت از مقر بود و گیرهای حفاظتی ات، شده بود کارت و شنیدن التماس های من برای جلو رفتن.
یادت هست با ابوکریم استخباراتی چند دقیقه ای حرف زدم و فوری توبیخم کردی، گفتی: «اینها از همین راه تخلیه مان می کنند» و وقتی دیدم به جک فارسی ما ابوکریم قاه قاه می خندد این حرفت را فهمیدم. و توبیخ هایت چقدر شیرین بود وقتی با آن ته لبخند همراه بود. یادت هست گفتی: «پشت خط شنی بیل مکانیکی برو تا مین زیرپایت نرود، خاک نرم بود حواسم پرت شد. موسیقی نینوای حسین علی زاده توی گوشم بود، پشت کانال پرورش ماهی، خط پدافندی عملیات رمضان را بیل می زدیم، یادت می آید؟ پایم را از مسیر بیرون گذاشتم، قدم پنجم بود یا هشتم، نمی دانم، یک دفعه دیدم بیرون خط راه می روم. تا خاکریز 30 قدم مانده بود، تو جلو می رفتی جلوی بیل. محمود گودرزی بیل را می برد با سرعتی آرام، هر لحظه منتظر شنیدن صدای انفجار مین زیر شنی بودم. یک دفعه قلبم ایستاد، پایم روی پلاستیکی نرم میخکوب شد. دلم ریخت با فشار پایم را نگه داشتم، صدایت کردم، آمدی، به دو، ایستادی روبه ر ویم. مین گوجه ای عمل نکرده را که در دستم دیدی، ترسیدی. می خواستی فریاد بزنی سرم، اما هیچ نگفتی، اخم هایت هم با لبخند بود، از دستم گرفتی، مین گوجه ای را پرت کردی آن طرف و این شد که با آن همه التماس هایم برای آمدن به پای کار، دو روز محرومم کردی، بدجور ضدحال خوردم و تو با آرامی توبیخم کردی.
یادت هست؟ بچه های دودی برای یک پک سیگار، حاج محمود گودرزی را می فرستادند سر وقتت تا به اسم توجیه منطقه سرکارت بگذارد تا مگر بتوانند پشت تپه یک پک سیگار بکشند و تو خوب می دانستی و خودت را با خضوع تمام و بزرگواری می زدی به حواس پرتی!
حالا حالاها مانده تا بشناسمت، حاج عباس یادت هست می خواستی به قم برگردی و من قرار بود تنها بمانم بدون تو و خندیدی و سرت را پایین انداختی پیش از آن که سوار تویوتا شوی و گفتی: «حاج حسن! چیزی گیرت آمد یا نه»؟ و چه می توانستم به تو بگویم از سفری که مسیر زندگی ام را تا پایان عمر تغییر داد، سفری که حیات بهترین رفیقان عالم هستی را در برابر چشمانم قرارداد و دیدم آن چه نادیدنی بود و ناشنیدنی و یافتم چیزی را که «یدرک و لایوصف» است.
حالا رفته ای تا کجا، نمی دانم، فقط می دانم خیلی بالا و همنشین شده ای با بهترین رفیقانت در «عندرب» و من هنوز قرآن می خوانم: «لیجزی الله الصادقین بصدقهم»(24 احزاب) حالا درست ده سال و دو ماه از آن روزها گذشته و تو جزای صداقت و راستی ات را گرفته ای و من مانده ام و صدایت را هنوز در وجودم می شنوم «حاج حسن هنوز وقتش نرسیده»؟ دلم درد می کند، وجودم، قلبم. مرهم و آرامبخشی ندارم؛ به جز مرور لبخندهایت، در ذهنم. می روم سر وقت قرآن. می خوانم: «من المؤمنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر و ما بدلوا تبدیلا»(23 احزاب)

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

در احادیث، داشتن اخلاص، شرط پذیرفته شدن اعمال انسان، معرفی و بر آن تأکید فراوانی شده است. جبرئیل در پاسخ به سؤال پیامبر از تفسیر اخلاص گفت:

مخلص کسی است که از مردم هیچ نخواهد تا خود بدان دست یابد و هرگاه به آن رسید، خشنود شود [و] اگر چیزی نزدش باقی ماند، آن را به دیگران بخشد؛ زیرا کسی که از مخلوق چیزی نخواهد، به عبودیت برای خداوند متعال اقرار کرده است و چون به نیاز خود دست برسد و خشنود شود، از پروردگار خویش خشنود شده است و خداوند نیز از او خشنود میشود و هرگاه چیزی را که به آن رسیده، به دیگران ببخشد، به مرتبه‏ اعتماد بر معبودش رسیده است.1
به گفته خود شیطان، مخلصان از گزند او ایمن هستند2 و تا زمانی که اعمالشان برای خداست، حربه‏های شیطان برای انحراف آنان کارآمد نخواهد بود. خداوند تبارک و تعالی، این تحفه را در دل بندگانی قرار میدهد که دوستشان دارد. اخلاص، تعیین‌کننده رتبه بندگان و نجات‏بخش مؤمنان است.
به فرموده پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ، انسان مخلص چهار نشانه دارد: "قلبی پاک و سالم دارد، اعضا و جوارحش فرمان‏پذیرند، خیرش به دیگران میرسد و از اعمال ناشایست، خوددار است."3 اخلاص در عمل، نشان‌دهنده درستی و صداقت در نیت است. انسان مؤمن، تمام تلاشش این است که رفتار روزانه‌‏اش را برای خدا خالص کند. بنده مخلص کسی است که در انجام دادن اموری مثل خدمت به خلق، انتظار قدردانی نداشته باشد، وظایفش را برای جلب رضای معبودش انجام دهد و یقین داشته باشد که فقط خداوند پاداش بندگان را میدهد. خاطرات شهیدان، سرشار از عطر اخلاص است.
" شهید محمدابراهیم همت
------------------------------------
شهید بزرگوار، محمدابراهیم همت، پیش از عملیات خیبر، در جمع نیروهای لشکر 27 محمد رسول‌الله گفت:
برای اینکه خدا لطفش و رحمتش و آمرزشش شامل حال ما شود، باید اخلاص داشته باشیم. برای اینکه ما اخلاص داشته باشیم، سرمایه میخواهد که ما از همه چیزمان بگذریم، و برای اینکه از همه چیزمان بگذریم، باید شبانه‌روز دلمان و وجودمان و همه چیزمان با خدا باشد. این‌قدر پاک باشیم که خدا کلّاً از ما راضی باشد. قدم برمیداریم برای رضای خدا، حرف میزنیم برای رضای خدا، شعار میدهیم برای رضای خدا، میجنگیم برای رضای خدا، همه چی، همه چی باید برای خدا باشد که اگر این‌طور بود، پیروزیم. چه بکشیم و چه کشته شویم، پیروزیم و هیچ ناراحتی نداریم و شکست معنا ندارد.4
شهید عباس بابایی
-------------------------
یکی از هم‌رزمان شهید میگوید: "حدود سال‏های60 ـ 61 بود. پایگاه شکاری هشتم، نامه‏ای از ستاد فرماندهی تهران آمد که خلبانان نمونه را برای دریافت اتومبیل معرفی کنید. شهید بابایی آن روزها فرمانده پایگاه بود. ایشان نامه را دید و دستور پیگیری داد. اسامی تهیه شد. طبق بررسیهای انجام شده، نام بابایی هم در لیست قرار گرفت. اسامی را بردیم پیش شهید بابایی تا نامه و لیست افراد را امضا کند. به محض اینکه نام خودش را دید، خط زد و گفت: "برادر‏! این حق بقیه است، نه من!" گفتم: "طبق بررسیهای ما، شما خودت بیشترین پرواز را داشتی و امتیازت از همه بالاتر است." اما او به جای اسم خودش، اسم فرد دیگری را نوشت و لیست را امضا کرد".5
"یک شب هم از اصفهان تا یزد رفتیم برای دیدار شهید آیت‌الله صدوقی. ایشان خیلی به عباس علاقه داشت. به کسی اطلاع ندادیم، اما وقتی رسیدیم منزل شهید صدوقی، دیدیم ایشان در منزل ایستاده و منتظر ماست. تا ما را دید، جلو آمد و سر عباس را روی سینه‏اش گذاشت و گفت: "آقای بابایی! منتظرتان بودم."6 چند ساعتی در محضر ایشان بودیم. زمان خداحافظی که رسید، شهید صدوقی سوییچ یک سواری پیکان را جلوی عباس گذاشت و گفت: "شنیدم به همه خلبانان پایگاه ماشین دادند و شما نگرفتید؛ این متعلق به شماست." عباس گفت: "حاج آقا! من احتیاجی ندارم. اگر این را به پایگاه هدیه کنید، آن وقت من بیشتر خوشحال میشوم و میتوانم استفاده کنم." شهید صدوقی دوباره فرمود: "آقای بابایی! پایگاه سهمیه دارد؛ این مال شماست." این بار عباس با حالت تواضع سرش را پایین انداخت و گفت: "حاج آقا! اگر به پایگاه هدیه بدهید، من خوشحال‌تر میشوم." آیت‌الله صدوقی فرمود: "حالا که اصرار میکنی، چشم. این ماشین را به پایگاه هدیه میکنم".
شهید صدوقی علاقه زیادی به عباس بابایی داشت. به گوش خودم شنیدم که فرمود: "بابایی، جوان دوست‏داشتنی و اهل معنایی است. ای کاش ما هم در کارهایمان این چنین خلوصی داشته باشیم".7
"روزها بود که در منطقه بودیم. اوایل جنگ بود. یک روز عباس آمد پیش من و گفت: "باید رانندگی تانکر یادم بدهی." گفتم: "چرا؟" گفت: "نیرو کم است، مشکل آب داریم. بچه‏ها خیلی اذیت میشوند. باید یک کاری کنیم." منابع آب خراب شده بودند و باید با تانکر از شهر، آب میآوردیم. آن‌قدر اصرار کرد که بالاخره یاد گرفت. دیگه شده بود. کار هر روزش که بعد از پایان کار اداری و حتی بعد از پرواز، از کابین که بیرون میآمد، میرفت سراغ تانکر آب. آن موقع اگر به کسی میگفتی این راننده تانکر، فرمانده پایگاه هشتم هوایی است، امکان نداشت باور کند".8
شهید محمد بروجردی
-----------------------------
"این شهید بزرگوار، همواره از مصاحبه‏های مطبوعاتی و دوربین تلویزیونی دوری میکرد و میخواست که از هیاهوها و جنجال‏ها دور بماند و گمنام باشد. در حالی... که یکی از بالاترین سمت‏های جنگ را بر عهده داشت، همیشه اصرار داشت که چرا از من فیلم‌برداری میکنید، بروید از آن بچه‌هایی فیلم بگیرید که دلاورانه میجنگند. یک روز هنگام پاکسازی محور بانه‌ـ سردشت، دوربین فیلم‏برداری یک خبرنگار، به سوی او آمد و شروع کرد به تهیه گزارش. شهید بروجردی نزد وی رفت و در نهایت ادب و احترام از او خواست تا فیلمِ گرفته شده را به او بدهد تا کسی نبیند و در جایی پخش نشود. او همه اعمالش برای خدا بود. برای همین برایش فرقی نمیکرد که به او فرمانده بگویند یا سرباز. هدف او جلب رضایت خدا بود".9
شهید حاج علی اکبر رحمانیان
------------------------------------
مرتضی صادقی، هم‏رزم شهید میگوید: "از قرارگاه مرکزی خاتم الانبیا صلی الله علیه و آله ، پیامی به فرماندهی لشکر المهدی عج الله تعالی فرجه الشریف آمده بود که دو نفر را برای انتقال به رده‏های ارشد فرماندهی در تهران، معرفی کنید. مأمور معرفی، فقط اسم حاج علیاکبر را نوشته بود و داده بود دست فرماندهی. وقتی خبر به حاجی رسید، گفت: "من دوست دارم با بسیجیها باشم، میخواهم یک جایی باشم که آرام و قرار نداشته باشم. میخواهم پابه‌پای بسیجیها بجنگم." فرماندهی اصرار میکرد که او برود. میگفت: "تنها کسی که لیاقت حضور در تهران و فرماندهی ارشد جنگ را دارد، حاج علیاکبر است"، حاجی وقتی دید ول‌کن معامله نیست، گفت: "میدانید، من باید خط اول جنگ، پیش نیروها باشم؛ نمیتوانم از آن بالا‌بالاها فرماندهی کنم".
خلاصه هر کاری کردند، نتوانستند حاجی را راضی کنند.مرد مخلص جنگ، در جبهه دوش‌به‌دوش بسیجیها ماند تا عروج کرد.10

پی‌نوشت‌ها:
 

1. محمد محمدی ریشهری، میزان الحکمة، قم، دراالحدیث، 1386، چ 7، ج 3، ص 377، ح5009.
2. نک: صص: 82 و 83 .
3. میزان الحکمة، ج 3، ص 377، ح 5010.
4. مجموعه سیدیهای روایت فتح، فاتح خیبر، فیلم زنده عملیات خیبر.
5. محمد علی صمدی، علمدار آسمان، مشهد، پیام فاطمیون، 1384، چ 1، ص 40.
6. همان.
7. همان.
8. همان، ص 43.
9. تقی متقی، ما آن شقایقیم، تهران، مرکز چاپ سپاه، 1375، چ 1، ص 92.
10. رضا آبیار، دوقلوهای جنگ، جهرم، پیمان غدیر، 1387، چ 1، ص 117.
 

منبع : کتاب "ظرافت های اخلاقی شهدا"

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

به بهانه 13 شهریور
اولین سالگرد شهادت شهدای یگان ویژه صابرین سپاه 

در مبارزه با گروهک پژاک در شمالغرب کشور

شهید علی پرورش

 

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

به بهانه 13 شهریور
اولین سالگرد شهادت شهدای یگان ویژه صابرین سپاه 

در مبارزه با گروهک پژاک در شمالغرب کشور

شهید صمد امید پور

شهید صمد امید پور

  شهید صمد امیدپور اول آذر ماه 1364 در خانواده‌ای مذهبی دیده به جهان گشود و وی دوران ابتدایی خود را در روستای نقله‌بر و مقطع راهنمایی را در مدرسه شبانه‌روزی معدن سنگرود گذراند و تحصیلاتش را تا پایان سوم

متوسطه در شهر رشت ادامه داد. شهید امیدپور در دوران دانش‌آموزی به عضویت بسیج دانش‌آموزی در آمد و تحصیلات خود در مقطع پیش دانشگاهی را در شهر جیرنده به اتمام رساند. شهید امیدپور همزمان به عضویت بسیج شهر منجیل درآمد و پس از مدتی عضو فعال بسیج شد و عاشق ولایت فقیه بود و همواره می‌گفت که باید پشتیبان ولایت فقیه باشیم. شهید امیدپور در سال 1384 به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و پس از گذراندن

 دوره آموزش افسری در دانشگاه امام حسین(ع) عضو یگان ویژه صابرین شد. این شهید عاشق شهادت بود و همواره می گفت که من اگر لیاقت شهادت را داشته باشم بزرگ‌ترین هدیه الهی است. منبع :

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

به بهانه 13 شهریور
اولین سالگرد شهادت شهدای یگان ویژه صابرین سپاه  در مبارزه با گروهک پژاک در شمالغرب کشور

شهید حسین رضایی

ویژگی های روحی و اخلاقی شهید

 و جوانی با ایمان و سرشار از عشق به ارزشهای الهی و اسلامی بود . بسیار به نماز اهمیت میداد .عاشق و مطیع رهبر خویش بود و در مسایل سیاسی بیانات رهبرش را معیار و ملاک عمل و حرف خویش قرار میداد . حسین انسانی پرانرژی و فعال بود و همواره با انگیزه و با هدف تلاش میکرد و برای رسیدن به نتیجه هرگز خسته نمیشد . حسادت و کینه در وجود او دیده نمیشد .قلبی مهربان داشت و همواره خنده از لبانش جاری بود . بسیار شوخ طبع بود و اجتماعی و هرگز گوشه گیری را انتخاب نکرد . تعصب و غیرت از ویژگیهای روحی و اخلاقی این شهید بود .به همسر و خانواده اش بسیار احترام مینمود .

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

ویژه نامه شهدای صابرین منتشر شد

به بهانه 13 شهریور
اولین سالگرد شهادت شهدای یگان ویژه صابرین سپاه 

در مبارزه با گروهک پژاک در شمالغرب کشور

شهید مصطفی صفی تبار

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

هرچه به شناسایی می رفتیم این صدمتر خاکریز و جاده را نمی دیدیم. کلافه بودیم، چون شناسایی عقب بود. یک روز غروب «حسن باقری» تماس گرفت و پرسید: کار به کجا رسید؟
گفتم : هنوز به نتیجه ای نرسیده ام.
گفت: پس چکار دارید می کنید ؟
گفتم : بیا اینجا نمی شه با بیسیم صحبت کنیم.

آمد. سوار موتور شدیم و از خاکریز عبور کردیم. با ناراحتی پرسید: کجا می روی گفتم: باید همراه من بیایی و جاده را به من نشان بدهی. وقتی به آنجا رسیدیم عراقی ها ما را به گلوله بستند. نتیجه ای حاصل نشد. جز این که می خواستم نشان بدهم بچه های اطلاعات ترس یا کم کاری نداشته اند.
اما وقتی برگشتم به ذهنم رسید یک دوربین 120x20روی خاکریز بگذاریم تا خط عراقی ها را بررسی کنیم همین کار را انجام دادیم در این بررسی حدالحاق دو یگان - هدف تیپ هفت ولی عصر - را پیدا کردیم. از جایی که دوربین بود، سمت آن را به وسیله ردیاب دوربین مشخص کردیم که در چه سمت و گرایی است. بچه ها هم شب برای شناسایی رفتند و جاده را پیدا کردند.
قرار شد فردا شب، عملیات صورت گیرد. تا آن موقع شناسایی تمام شده بودو نیروها در خط مستقر شده بودند. ساعت حدود ۲ یا ۳ به مکالمه بی سیم گوش می دادم که متوجه شدم پیغام می دهند. نقل و نباتی ریخته شده و چند تا از بچه ها پیش سیف الله صبور - که اوایل جنگ شهید شده بود - رفته اند.
وقتی اسم هایشان را گفتند متوجه شدم همان بچه هایی هستند که برای آخرین شناسایی رفته بودند. مثل این بودکه آب سردی روی من بریزند. رئوفی پشت بی سیم مرا صدا زد که : همان جا باش من آمدم.
قرارگاه کنار کانال شرقی - غربی بود که برای دفاع از خرمشهر - در مرحله دوم عملیات - زده بودند. این کانال به موازات کانال عراقی ها بود و ما از آن رد شده بودیم.
رئوفی از شهادت بچه ها ناراحت بود. تنها امید ما در منطقه از دست رفته بود.
اعلام آمادگی کرده بودیم و اعلام عملیات هم برای آن شب شده بود. هیچ راهی نداشتیم. نیروها هم ستون، ستون می آمدند و در خط مستقر می شدند. باابلاغ رئوفی ، قرار شد که در این محور کنترل و هدایت عملیات را به عهده داشته باشم.
اما هنوز شناسایی کامل نبود تا بتوانیم بچه ها را عبور دهیم. این موضوع می توانست به قیمت شکست عملیات و شهادت بچه ها تمام شود. ناگهان ابتکاری به ذهنم رسید. یک کیلومتر طناب خواستم. اول به نظرشان کمی عجیب آمد ولی هزار متر طناب آوردند. به یکی از بچه های اطلاعات گفتم که با یکی از فرمانده گردان ها بروند.
بی سیم گردان را هم به آنها دادم و خواستم که با بی سیم با ما در تماس باشند. سمتی را که با دوربین بسته بودند، قفل کردیم. قرار شد که هر صد متر ، دویست متر که رفتند برگردند و با چراغ قوه به طرف دوربین علامت دهند تا مسیر را کنترل کنیم. می خواستیم تا در رسیدن به خطوط دشمن وقت هدر نرود. اگر نیروها بعد از حرکت نیروهای شناسایی می رفتند، مشکل بود و دو برابر زمان لازم داشتیم.
به همین خاطر ، به گردان اول که گردان عظیم محمدی بود، گفتم: باید سر طناب را بگیرید و حرکت کنید. سعی کنید فاصله هاتان در حد هفتصدمتر حفظ شود. به نیروهای تخریب هم گفتم: همراه بچه های اطلاعات بروید.
سرطناب را به دست بچه های شناسایی و اطلاعات و تخریب دادیم و این سر طناب را به دست بچه های گردان . با همه اینها به نظر می رسید تنها با توکل می توان حرکت کرد.
قرآن گرفتم و همه نیروها را از زیر آن ردکردم. پس از حرکت دقت کردم که در چه فاصله ای از موانع و سیم خاردار دشمن هستند. تماس می گرفتند و مرتب می پرسیدم که به موانع رسیده اند یا نه. به فکرم رسید که چهارصد پانصد متر به خط عراق مانده و اینها باید به موانع رسیده باشند. ولی هر وقت سئوال می کردم می گفتند: نرسیده ایم. پرسیدم: خاکریز عراقی ها را می بینید.
گفتند خاکریز دشمن را می بینند ولی موانع به چشم نمی خورند. گفتم : وقتی به سیم خاردار رسیدید، بایستید و طناب را به طرف جلو بکشید تا گردان دنبال شما بیاید.بالاخره پیغام دادند که رسیدیم ولی تیربار عراقی نمی گذارد از سیم خاردار بگذریم. برادر عظیم محمدی تماس گرفت که بچه ها اصرار دارند به سیم خاردار بزنند و بی قراری می کنند. پاسخ من مثبت بود. وقتی رمز عملیات گفته شد بچه ها برای بازکردن معبر و سیم خاردار با مشکل مواجه شده بودند ولی به خاکریز زدند و شکستن خط اول بدون حتی یک مجروح به پایان رسید.
اما وقتی به خاکریز رسیدیم یک دوشکا شروع کرد به کار کردن همه زمین گیر شدیم. با بی سیم به من گزارش دادند که کار مشکل شده است. باید این کار را تمام می کردیم در حالی که دوشکا از سنگر خود جهنمی به پا کرده بود. هیچ کس نمی توانست از مقابل به آن حمله کند.
زمان هم نباید از دست می رفت. می دانستم که به آن طرف جاده شلمچه بصره سه گردان فرستاده ایم. گفتم از پشت به دوشکا حمله کنید. دوشکا از کار افتاد و منطقه به تصرف ما درآمد.
صبح زود وقتی به آنجا رفتم وحشتناک بود. حدود سی نفر توسط دوشکا شهید شده بودند. به هرحال ما به جاده رسیده بودیم. همانجا هماهنگ شدیم که ناگهان دیدیم از سمت خرمشهر یک ماشین با خیال راحت به طرف شلمچه می آید.
عراقی ها هنوز نمی دانستند جاده بسته شده است وقتی به ما رسید بچه ها ماشین را به تیر بستند. تا این که به بیرون جاده غلت زد و افتاد. با رئوفی تماس گرفتم . خدا قوت جانانه ای داد که خستگی ام از بین رفت. هدف تیپ و قرارگاه نصر، کامل تصرف و تأمین شده بود.

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

تفحص
 
یازده سال پس از عملیات والفجر 6، یعنی در سال 1372 از تعاون لشگر 25 کربلا با من تماس گرفتند و برای تحفص پیرامون شهدای آن عملیات دعوت به همکاری کردند.
من که قبلاً برای انجام این کار اعلام آمادگی کرده بودم بی درنگ پذیرفتم. احساس عجیب و غریبی داشتم برای همین هم ضمن نگارش وصیت‌نامه‌ام به خانواده گفتم که احتمال عدم بازگشت من وجود دارد و پس از آن هم از حاج آقا یوسف‌پور، رییس محترم عقیدتی سیاسی نیروی انتظامی استان مازندران، پنج روز مرخصی گرفتم تا

به سمت مرزهای غربی میهن اسلامی‌ام حرکت کنم. به خاطر دارم که در آن زمان وزیر امور خارجه وقت کشورمان پیشنهاد کرده بود تا در ازای تحویل هر جنازۀ شهیدان ما یک اسیر عراقی آزاد گردد و مبلغ ده هزار تومان هم به آن‌ها پرداخت شود. اما دولت وقت عراق ضمن رد این پیشنهاد درخواست کرد ایران هواپیماهای میک این کشور را که قبل از جنگ با کویت به ایران داده بود به آن‌ها بازگرداند و آن‌ها هم در مقابل اجازه می‌دهند که گروه‌های تفحص ایرانی به عراق رفته و پیکر مطهر شهیدان را شناسایی و سپس به ایران باز گردانند.
اما گروه هیجده نفرۀ ما بدون کسب اجازه از عراق و حتی مجوز از مسئولان ایران و عراق به همان منطقه عملیاتی رفتیم و طی سی‌وپنج روز به تفحص جنازه‌های شهدا پرداختیم. وجب به وجب آن منطقه را جستجو کردیم اما متاسفانه هیچ اثری از پیکرهای به جای مانده نیافتیم.
در دوران آموزش به ما آموخته بودند که به کوچکترین چیزی که در نقاط دور و نزدیک می‌بینیم مشکوک شویم و آن را بررسی کنیم. به تپه‌های مصنوعی که به نظر غیر طبیعی نشان می‌دهد، حساس شویم. البته تفحص در نقاطی که یازده سال پیش همرزمان ما در آن جا شهید شده بودند، با توجه به تغییرات جغرافیایی و زیست محیطی و تشخیص اینکه شهدا در کجا هستند، بسیار مشکل بود. پس از سی روز تفحص و جستجو و ناامید از پیدا نکردن جنازة شهدا بازگشتیم. در هنگام بازگشت بود که ناگاه یک شیء نورانی توجه ما را جلب کرد.
ـ حتماً آینه است
ـ آینه؟ نه. .. ممکنه ساعت مچی باشد
ـ اشتباه می‌کنید، یک قمقمه است
من ناچار گفتم به‌جای حدس و گمانه‌زنی، برویم نزدیک و از نزدیک آن را بررسی کنیم. هر قدر دیگران مخالفت کردند من اصرار کردم که برویم و از نزدیک ببینیم آن شیء چیست؟ ناگفته نماند که آن‌جا قبلاً یک میدان مین بود و هیچ بعید نبود که همچنان چند مین در آن‌جا باقی مانده باشد.
 
به‌هر ترتیب من و دو نفر دیگر از بقیه جدا شده و خود را به محلی رساندیم که پیش از این یک شیء نورانی دیده بودیم. یک‌باره نفس در سینه‌های ما حبس شد و ناباورانه به آنچه می‌دیدیم خیره ماندیم؛ چرا که آنچه را که قبل از این، آینه یا ساعت مچی می‌پنداشتیم، پیشانی مبارک شهید «عالی»، فرمانده بزرگوار گردان مسلم‌بن عقیل بود که عکسی هم از آن گرفتیم.
اما این پایان ماجرا نبود و ما ناگزیر باید اقدام به خنثا کردن مین‌هایی می‌کردیم که دور تا دور پیکر پاک آن عزیز بود. از یک سو نگران تاریک شدن هوا بودیم و از سویی دیگر نگران حضور نیروهای عراقی، برای همین کار مین‌روبی را با سرعت آغاز کردیم. یکی از همراهان ما که برادر عزیز، شیخ ویسی از سپاه پاسداران بود، هنگام بیرون آوردن مین‌ها، متوجه دو مین کوچکی که کنار یکی از مین‌ها بود نمی‌شود و غافل از این بودیم که دو مین احتراقی و انفجاری جان تمام ما شانزده نفر را تهدید می‌کند. در یک لحظه بر اثر برخورد بیل به یکی از آن‌ها، مین احتراقی عمل کرد، اما به لطف پروردگار به مرحله انفجار نرسید. هر چند که همان مین احتراقی هم موجب کشیده شدن ماهیچه پای یکی از برادران گردید. با نزدیک شدن به پیکر پاک شهید عالی، سربند «یا حسین» او را که کاملاً سالم بود و کنار سر شهید بر روی خاک افتاده بود برداشتیم که خون مطهر او آن را عطرآگین ساخته بود.
دیگر تاب و توان از کف داده و همان‌گونه که اشک بر گونه‌های ما می‌ریخت، پیکر شهید را بیرون آورده و به پشت جبهه منتقل کردیم.
یک هفته پس از آن به درخواست مسئولان تفحص شهدای سپاه که حالا به ما ملحق شده بودند، تصمیم گرفتیم بار دیگر به همان منطقه برویم؛ به‌خصوص که از پیش می‌دانستیم، آن‌ منطقه، امانتدار پیکر شهیدان بی‌شماری است.
قبل از عزیمت دوباره، همه دور هم حلقه زدیم و در فضایی روحانی و آسمانی به راز و نیاز با خدا و معصومین پرداخته و از آن‌ها طلب یاری کردیم تا در این سفر بتوانیم پیکر شهیدان خویش را بازیابیم، اما هنگام حضور در آن منطقه و به‌رغم جستجوی بسیار هیچ موفقیتی حاصل نشد و همین امر موجب تاسف و آزردگی ما شد. سرخورده و دل‌شکسته و محزون در حال بازگشت بودیم که در یک لحظه من و دو تن دیگر از همراهانم زمین‌گیر و میخکوب شدیم؟
ـ آقای میرزاخانی شما صدایی نشنیدید؟
ـ شما چه‌طور آقای قاسمی؟
هر سه اما یک جمله را شنیده بودیم و آن اینکه
ـ کجا می‌روید؟ ما را این‌جا تنها نگذارید و با خود ببرید.
گویی شوکه شده بودیم و مدام از خود می‌پرسیدیم این صدای کیست و از کجاست؟ که ناگاه تا پشت سرم نگاه کردم، سر یک شهید را دیدم که روی خاک قرار دارد. آن هم در همان مسیری که چند دقیقۀ قبل از آن‌جا گذر کرده و هیچ چیزی ندیده بودیم!
بی درنگ دست‌به‌کار شده و برای بیرون آوردن پیکر مطهرش خاک‌برداری کردیم. من در همان هنگام خاک‌برداری، مدام از خود می‌پرسیدم که چرا این صدا از ضمیر «ما» استفاده کرده است، حال آن‌که او یک نفر بیش‌تر نیست؟ اما دیری نگذشت که با بهت و حیرت به پاسخ خود رسیدیم. یک گور دسته‌جمعی از شهدایی که دشمن ناجوانمرد بعثی آن‌ها را با سیم برق به‌هم بسته و به طرز فجیعی به شهادت رسانده بود.
غوغایی شد؛ ولوله‌ای، هنگامه‌ای، شوری، ناله‌ها بود و اشک‌ها... بر سر زدن‌ها بود و بر سینه کوبیدن‌ها. ما توانسته بودیم پیکر پاک چهل شهید را پیدا کنیم و از خاک بیرون آوریم. این یعنی پایان انتظار چهل مادر، چهل همسر، چهل فرزند... خدای من! پس پیکر دیگر شهیدان ما کجاست؟ هنوز اشک‌های ما جاری بودند که در فاصله‌ای دورتر با پیدا کردن فک یک شهید، موفق به کشف یک گور جمعی دیگر شدیم. حالا صد‌وده پیکر پاک دیگر پیش روی ما بود و ما توانستیم با صبر و حوصله همة آن‌ها را از خاک بیرون آورده و همراه با چهل شهید قبلی یک کاروان شهید را با خود به ایران عزیز بازگردانیم.

برای شادی روح شهدا و امام شهدا صلوات

یکی از عوامل اساسی و اثرگذار که باعث شد ملت ایران از جنگ هشت ساله تحمیلی، سرافراز بیرون بیاید، رهبری و مدیریت قاطعانه همراه با اطمینان قلبی حضرت امام خمینی (رحمه الله) بود. این مدیریت قوی الهی، در طول سال های جنگ و در مقاطع مختلف، حتی زمانی که در جنگ گره هایی ایجاد می شد، به وضوح پیداست.

به اعتراف بیشتر فرماندهان و اداره کنندگان جنگ تحمیلی، بسیاری از رزمندگان اسلام که برای دفاع از کشور در جبهه های حق علیه باطل حضور یافته بودند، حضرت امام خمینی(رحمه الله) را از نزدیک ندیده بودند، ولی نفس قدسی امام، آن چنان در روحیه آنها اثر گذاشته بود که در وصیت نامه ها یا نامه هایی که به خانواده هایشان می فرستادند، همه را به دفاع از ایشان سفارش می کردند.
به برخی وصیتنامه های شهدا و نمونه هایی از سفارش آنها به ولایت پذیری اشاره می کنیم.

شهید سردار حاج احمد کریمی
 
اولین وصیت من این است، در هر موقع و هر کجا که هستید، اول به امام عزیزمان دعا کنید و این شعار «خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار» را هیچ موقع فراموش نکنید و ذکر همیشگی تان باشد. دومین وصیت من این است که همیشه روحانیت را پشتیبان باشید تا شکست نخورید که به قول امام، اسلام بدون روحانیت مثل کشور بدون طبیب است.

شهید حسین قاسمی
 
لبیک یا امام
همیشه پیشانی بند «لبیک یا امام» به پیشانی می بست. این از علاقه وافر این شهید به حضرت امام (رحمه الله) بود و تأکید داشت:«هنگامی که من به شهادت رسیدم، پیشانی بند مرا به پیشانی علیرضا ـ فرزندش ـ ببندید و پشت سر جنازه حرکت دهید، تا آنها که نمی خواهند ببینند، کور شوند.»

شهید میرزا محمد بیگی
 
وقت این است که به یاری امام حسین(ع) و حسین زمان بشتابیم و به ندای رهبر عزیزمان که به حق، ندای حیسن (علیه السلام) لبیک گوییم.
یکی از راه هایی که می شود انقلاب را به انقلاب حضرت مهدی (عجل فرجهم) متصل کرد، رهبری حضرت امام در رأس انقلاب است و با رهبری ایشان می شود این حکومت را به صاحبش تحویل داد.برای مقرر شدن امر رهبری، وجود شریف امام لازم و ضروری است و از خدا می خواهم او را برای ما حفظ نماید و تا انقلاب مهدی (عجل فرجهم)، شاهد رهبری او باشیم.
حرف ها، گفته ها و کردار امام، الهام گرفته از وصی و دستورات غیبی ولی عصر(عجل الله) است و همواره دعاگوی او باشیم و طول عمرش را از خدا بخواهیم.

شهید یعقوب مهدی زاده اصل
 
همیشه هشیار و آماده باشید و مشت خود را بر دهان یاوه گویان و کسانی که می خواهند انقلاب را به انحراف بکشانند بکوبید و نگذارید خون شهیدان عزیزمان پایمال شود و دست بیعت با امام محکم کنید و نگذارید حسین زمان تنها باشد که اگر غفلت کنید به عذاب الهی دچار خواهید شد.

شهید محمود صحرائی اردکانی
 
من شما را به پیروی از امام خمینی و اطاعت بی چون و چرا از راهش که همان راه امام زمان (عجل الله) است توصیه می کنم. من به شما توصیه دارم با هر کسی که از روی عناد با این انقلاب دشمن است به مقابله برخیزید.

سید محمد ابراهیمی
 
همیشه به یاد خدا باشید و به دستورات شرعی و الهی عمل کنید و از امت شهید پرور ایران و به خصوص همشهریان عزیز می خواهم دست از اسلام، امام و انقلاب بر ندارند و با حضور در صحنه، پوزه لاشخوران شرق و غرب را به زمین بمالند و مواظب باشند افراد منافق، شما را فریب ندهند.
برادران عزیز، ملاک و خط مشی شما باید دستورات خدا، قرآن، چهارده معصوم (عجل الله) و امام عزیزمان خمینی کبیر باشد و با حضور در صحنه های جنگ و انقلاب، روح شهدای اسلام را شاد کنید و دشمن را به هراس و وحشت بیندزاید.

شهید جواد هرمز پور
 
ما انقلاب نکردیم برای شکم. منظور این است که اگر کمبودی باشد از نظر اقتصادی، تحمل کنید. دولت را تضعیف نکنید، تضعیف دولت، تضعیف امام است، تضعیف امام، تضعیف اسلام است. نگذارید که دشمنان داخلی و خارجی بین شما نفوذ کنند. روز به روز وحدت خودتان را حفظ کنید که ما پیروزیم.

دانش آموز شهید، جواد پاکپور
 
هرگز امام را تنها نگذارید؛ یعنی اگر امام را یاری نکنید به اسلام پشت کرده اید و این خیانتی است به اسلام و امیدوارم که همه مسلمین جهان با هم وحدت کلمه داشته باشند تا اسلام مستحکم و پایدار باشد.

شهید باب الله رفعتی
 
برای امام عزیزمان در سرِ نمازهایتان دعا کنید و از خدا طول عمر آن رهبر بزرگ را بطلبید و برای رزمندگان و مجروحین و اسیران دعا کنید.
آرزو داشتم به حضور امام برسم و او بر روی من لبخند بزند؛ زیرا تنها چیزی که قلب مرا تسکین می دهد، لبخند رهبر می باشد، ولی چون سعادت آن را نداشتم از پدر و مادرم می خواهم که عکسی زیبا از امام را که در حال لبخند زدن است، بر روی قبرم بزنند، شاید قلبم با دیدن آن گرم گردد.

دانشجوی شهید، علی رضا کریمی
 
به ولایت فقیه که استمرار حرکت انبیا است چنگ بزنید؛ چرا که در زمان غیبت امام زمان (عجل الله) تنها، ولی فقیه است که می تواند رهبری جامعه اسلامی را عهده دار شود و زمام امور مسلمین را در دست گیرد و قدر علما را بدانید که ذخایر انقلاب هستند.

شهید جلال امیری
 
من از تمام اقوام و دوستان و آشنایان می خواهم که امام را تنها نگذارید و سلام مرا به رهبر عزیزم برسانید و بگویید که تا آخرین قطره خونم، سنگر امام را ترک نکرده و نخواهم کرد. با خداوند پیمان می بندم که در تمام عاشوراها و در تمام بلاها با حسین (ع) همراه باشم.

شهید امیرخسرو سقایی
 
ملت غیور و شجاع ایران ! همان طوری که از اول انقلاب با امام و روحانیت بودید و از آنها پیروی می کردید، مبادا این وحدت و هم بستگی که بین شما و روحانیت است، از هم بپاشید.

شهید رضا خرمی
 
همیشه پیرو خط امام باشید که اگر این گونه باشید، هیچ خطر و انحرافی شما را تهدید نمی کند.

شهیدان ابوالفضل علمداری و دهقان نصیری
 
این دو شهید در وصیت خود تأکید داشتند که «کسانی که پیرو ولایت فقیه نباشند، نمی توانند در تشییع جنازه آنان شرکت کنند» و این اوج اعتقاد آنها را به این امر مهم نشان می دهد.

شهید عباس زرگری
 
به هیچ کس اجازه ندهید اسلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی را تضعیف کند.

غلامحسین ابراهیمی
 
ای ملت عزیز مسلمان و شهیدپرور! همچنان پابرجا باشید و سست نشوید، مبادا این روحیه انسانی و اسلامی خود را از دست بدهید.

شهید محمد مهدی حقیقی
 
برادرانم و خواهرانم! شما را به صبر و تقوا دعوت می نمایم و از شما می خواهم که همیشه دنباله روی خط ولایت و ادامه دهنده راه شهدا و پشتیبان رهبری باشید.

شهید حسین ملکیان
 
امریکای جنایت کار باید بداند که اگر تمامی امت مسلمان ایران شهید بشوند، دیگر نمی گذارند که او به ایران برگردد، مگر اینکه از روی جسد امت شهید پرور بگذرد.
این توصیه ها، زنگ خطری است برای بیداری ما تا اگر غفلت کرده ایم به خود آییم و اگر خواب هستیم، بدانیم که وقت بیداری است. دشمن از شهدا و ملت ایران کینه ای بزرگ به دل دارد و اگر فرصتی بیابد با چکمه های استبداد و استعمار، تمام دستاوردهای انقلاب را پایمال می سازد.